"คนส่วนมากมุ่งทำเงิน ทำงานจนลืมการ "ทำใจ" ในเมื่อมีอารมณ์ที่ชอบหรือชังมากระทบใจเข้า ใจจึงไหวสั่นสะเทือน ล่องลอยไปตามอารมณ์นั้นอย่างลืมตัว"
ยามได้ดีมีสุขก็ปล่อยใจให้ปลื้มจนลืมเป็นลืมตาย ยามโชคร้ายได้ทุกข์ก็ปล่อยให้ความโศกเศร้าเผาลนและกดดันจิตจนต้องคิดฆ่าตัวตาย
การที่ชีวิตคนต้องเป็นเช่นนี้ทั้งในอดีต ปัจจุบัน หรือในกาลอื่น ๆ ก็เพราะคนขาดการ "ทำใจ" ใจจึงไม่ไวพอที่จะรู้าทันกับเหตุการณ์ที่มากระทบ ต่อเมื่อได้ฝึก "ทำใจ" เอาไว้บ้าง "ใจ" ดวงน้อย ๆ ในตัวเรานี้แหละจะค่อย ๆ พัฒนาจนกลายเป็น "ใจ" ดวงน้อย ๆ ในตัวเรานี้แหละจะค่อย ๆ พัฒนาจนกลายเป็น "ใจ" ที่มีคุณภาพ ซึ่งจะมีลักษณะปรากฎให้เห็น ๓ ประการ คือ
๑. หนักแน่น เข้มแข็ง มั่งคง (สมาหิโต)
๒. สะอาด บริสุทธิ์ (ปริสุทฺโธ)
๓. ไวต่องาน หรือต่ออารมณ์ที่มากระทบ (กมฺมนีโย)
ถ้าท่านผู้ใดทำใจให้มีลักษณะ ๓ ประการดังกล่าวมาแล้วนั้นท่านผู้นั้นก็เหมือนมีแก้วสารพัดนึกอยู่ในตัว
